robin

expositie

STICHTING RUIMTEVAART

Met dank aan Stroom Den Haag

MAn

30 jaar

grenzeloos

onbekende nabeelden

Portret van Robin

Het portret van Robin is in 2006 op kinderdagcentrum De Rietpol, onderdeel van ’s Heeren Loo, gemaakt ter gelegenheid van het 100-jarig jubileum van Boldershof te Druten. Hij was toen 3 jaar oud. Zijn moeder Bianca vertelt…

“Robin is ernstig ziek geboren. Anders. Met een hersenbeschadiging. Dat wisten we meteen. De vraag was alleen: ‘Hoe ver zal hij komen? Kan hij nog iets leren?’ Na twee en een half jaar was Robin nog steeds een ongelukkig kind. Daarom gingen we verder zoeken wat er precies met hem aan de hand was. De uitslag was: Robin lijdt aan een ernstig syndroom. Dat houdt niet alleen in dat hij een verstandelijke beperking heeft en een vorm van autisme, maar er hangt nog een heel medisch lijstje aan vast. Voor Robin betekent dat onder andere dat hij vooral extra kwetsbaar is, omdat hij zich minder voelt en daarom juist zichzelf wil overtroeven. Hij verbloemt zijn beperking voor zijn omgeving en wordt daarom vaak overvraagd. Het is voor hem juist belangrijk om in balans te zijn. Dus wel uitdagen, maar niet overvragen.”

Momentopname

“Toen medewerkers van kinderdagcentrum de Rietpol vroegen of we mee wilden doen met het fotoproject, zeiden we meteen ‘ja’. We wilden wel showen met die foto. Het was voor ons de kers op de taart! En toen we de foto zagen, wisten we dat die helemaal klopte. Fotograaf Marsel Loermans pakte precies het juiste moment van het verlegen, teruggetrokken jongetje zoals hij toen was. Robin stond helemaal in zijn eigen wereldje en het portret bevestigde dat. Wij hadden net zelf de diagnose van zijn syndroom gekregen. Dus dat portret was bijzonder, maar tegelijkertijd ook confronterend. Het was duidelijk dat Robin anders was. Zo keek Robin toen naar de wereld, zo zagen wij hem.”

Exposeren in Druten

“Bij de opening van de expositie in Druten hing het portret van Robin groot aan de muur. Toen we dat zagen, was het meteen ‘Wow!’ Onze ouders waren ook bij die opening. Dat was op zich al bijzonder. Ze gingen nooit mee naar open dagen. En uitgerekend deze ene keer waren ze er alle vier. Het was een mooi moment om aan hen de foto van Robin te tonen zoals hij toen was. Met de vinger in de mond de wereld afsluiten, langs alles op kijken, teruggetrokken, heel sereen.

Toen Robin zelf zijn grote foto in Druten hoog aan de muur zag, was hij erg verwonderd. ‘Kijk nou! Daar hangt ie! Dat ben ik!’ Wij vonden dat hij het mooiste kind van ’s Heeren Loo was en wilden het graag laten zien omdat het zo’n ongelooflijk mooie foto is. ‘Dat is die van ons! Wat een knapperd!’ De foto voegde iets toe, juist in die periode. Eigenlijk is de foto daarna steeds belangrijker geworden.

Thuis hadden we de foto later in het klein hangen. En iedere keer dacht ik: ‘Wat is dat kind mooi!’ Op een gegeven moment vroeg Robin er zelf om. ‘Waar is die foto van mij?’ Wij antwoordden: ‘Die foto is van ons. Maar hij mag wel op jouw kamer hangen.’ Daar heeft ie toen heel lang gehangen. Die foto werd een rode draad, het voelde als een groot cadeau!”

Communicatie

“Robin heeft lang niet gepraat. Hij maakte voornamelijk geluiden of zei woorden zoals papa, mama, namen enzovoort. Of hij sprak in de derde persoon, via de camera. Op vakantie ging hij samen met zijn vader het vakantiehuisje in. Vader filmde en Robin leidde de camera rond. ‘Camera kijk: hier is de kamer in het huisje. En hier ga ik slapen. Kijk maar, camera.’ Op de Rietpol heeft hij echt geleerd om te communiceren.

Onlangs is er een nieuw portret van Robin gemaakt. Hij is nu een bonk van 18, die graag zijn stem wil gebruiken, wil laten zien wie hij is. En de werkwijze van Anton en Marsel sluit daar helemaal op aan. Zo werkt het. Bij het weggaan zei Robin: ‘Ik had het gevoel dat ik een stem had.’ Meestal heeft hij dat niet, maar hier dus wel. Anton en Marsel lieten hem zijn hoe hij was. Ze brachten veranderingen aan zonder hem te corrigeren. Heel eenvoudig. Ze eisten niet het beeld van Robin, maar het beeld dat hij zelf afgaf.”

Robin vertelt zelf: “Toen ik in de studio kwam, dacht ik ‘Wow! Wat gebeurt er nou weer?’ Het was er heel groot. En het was bijzonder om al die grote camera’s te zien. Ik houd zelf van fotograferen. Af en toe. Beetje oefenen. Ben nou nog druk met school. Ik vind het ook leuk om oude foto’s terug te kijken. Mooi om te zien hoe ik toen stond en hoe ik nu sta. Nu vooral jong. Geen idee wat er gaat komen. Jong zijn. Een man die veel aan zijn hoofd heeft en hoopt dat alles goed komt. Wat ga ik doen na school? Meer leren? Ik heb al veel geleerd. School is uitdagend, geen uitdaging. Het eerste jaar vond ik anders, nieuw in het proces. Na een jaar: kijken of je meer kunt. Dat vind ik leuk. Vooral met mensen bezig zijn. Je communiceert meer. En je komt in discussies terecht. Een jaar geleden dacht ik dat ik dat nooit zou kunnen doen!“

met dank aan Neel van den Oever